Gerçek bir başarı öyküsü

Karşılaştığımızda elli yaşlarında idi. Hafif bir anksiyete dışında başka bir sorunu yoktu. Her danışandan istediğim gibi ondan da kısaca yaşam öyküsünü anlatmasını rica ettim.

Yirmi yıl kadar öncesine dek feodal bir Anadolu ailesinin gelini olarak İstanbul’da yaşıyordu. Kayınvalide, kayınpeder, görümce vesaire hep birlikte aynı apartmanda…

Eşi, anlattığına göre kaba bir adamdı. Ne zaman para istese, ki günlük ev harcamaları için gerekiyordu, cebinden bir miktar çıkarıp yere fırlatırcasına verirdi. Cimriydi vesselam.

Danışan on çocuklu bir ailenin sekizincisiydi. Annesi henüz altı yaşındayken vefat etmişti. Baba çiftçiydi. Yoksul bir ailede büyüdü. Ve hemen ilk görücüye vermişti kızını. Henüz on yedi yaşında idi evlendiğinde.

Şimdi boyunca üç evlat sahibi olan Aslı, bundan yaklaşık on beş-on altı yıl önce yine para yüzünden aşağılandığı bir günde “Ben bunları çekmek zorunda mıyım?” diye düşünerek çalışmaya karar verdi. Eşine kararını açıkladığında adam; “Peh, ilkokul mezunu kadına kim iş verir ki?” diyerek alay etti.

Gerçekten de iş için nereye başvursa tecrübe soruyorlardı. Tahsil yok, tecrübe yok. Gerçekten kimse şans tanımıyordu. Bu böylece devam etti gitti. Ta ki o gün gelene dek!

İşte o gün, cadde üzerinde bir mağazanın camında “Eleman aranıyor” yazısına gözü takıldı. Zaten o günlerde gözü hep o tür ilanlarda idi. Mağazadan içeri girdi, ürkerek. Bu kez yalan söyleyecekti. Patron “tecrüben var mı?” dedi. “Var!” diye cevapladı. “Hem de dört yıllık” deyiverdi.

Dediğine göre satış temsilcisi olarak işe alındı. “Orada çalışan bir kız vardı, o ne yaparsa taklit ediyordum” dedi. Kısa zamanda yüzdelik hesaplar bile yapmaya başlamıştı. Derken altı ay sonra mağaza müdürü oldu.

Uzun etmeyelim, o kadar namı yürüdü ki, iki yıl sonra bir mağaza ürününün bölge temsilcisi ve en sonunda o ürünü üreten fabrikanın satıştan sorumlu genel müdürü oldu.

Şimdi lüks bir arabası ve şoförü olan danışanın kısaca anlattığım yaşamı gerçek bir başarı bir öyküsü idi.

Eşi mi? Şaşkınlık içindeydi ve halen olanları izlemeye devam ediyordu.

Zekâ, hırs, kararlılık, çalışkanlık, gözlem yeteneği ve tabi ki kader…

Hepsi bir araya her zaman gelmiyor biliyorum. Ama denemeye değmez mi? Ne dersiniz? Belki yarın yeni bir başlangıç olacaktır…

Bu arada eşini göz önüne alanlarınızın “Kötü komşu insanı mülk sahibi yapar” diye düşündüklerini de görür gibiyim…