Kısa Öyküler

Dâhiliye asistanı, karaciğer sirozu olan bir hastayı profesöre takdim ederken, şahsın anamnezinde sık tekrarlayan sara nöbetleri olduğunu ancak son iki yıldır hiç nöbet geçirmediğini rapor edecekti.

Henüz on sekiz yaşında değildi. Sorsalar “Çocukluğumu hiç yaşamadım ki!” derdi. Ayakkabı boyayarak hayata atılmıştı ki daha yedi yaşındaydı o zamanlar. Çok değişik işlerde çalışmıştı. Berber çıraklığı, Adana’da mevsimlik ırgatlık. Çaycının yanında getir götür işleri falan.

Kaçamak öpücükler, evcilik oyunları, okul sıraları, kokulu silgiler… Ne de çabuk geçmişti zaman. Kız mahallenin en zeki oğluna âşıktı bir kere. Uzun boylu, boynu bükük adamın bakışlarındaki derinlik ve hüzün tek kelimeyle etkileyiciydi.

Orta boylu, göbekli, tıknaz adam hekimin karşısına oturduğunda gülümsüyordu. Gayet neşeli bir hali vardı. “Benim hikâyem biraz uzun ve karışık!” diyerek klasik bir açılış yaptı. Klasikti çünkü hemen her hasta aynı açılışı yapardı. Hekimin, önce şimdiki şikâyetlerinizi anlatın demesi nafile bir çaba olacaktı. Cevaben o en baştan anlatmaya koyulmuştu bile.

Soluk benizli, sessiz kadın muayene odasında hekime en uzak köşeye kıvrılıp oturmayı tercih etmişti. Yanında babası ve annesi vardı. Baba görüşme boyunca içli içli ağlayacaktı. Anne konuşabilecek tek kişiydi anlayacağınız. Dolayısıyla bilgilerin çoğu ondan alınacaktı.

Uzun siyah saçlarının arasındaki aklar, yüzündeki çizgiler yaşını gizlemesine imkân tanımıyordu. Ana yakınması hemen her sabah çok kötü uyanmaktı. Yakınmanın başlangıç tarihini tam olarak veremiyordu. Ama tetikleyen olayı tahmin ediyordu.