Özgün Felsefi Psikiyatrik Aforizmalar

Son zamanlarda Arapça, Türkçe ve İspanyolca karışımı dans müzikleri dinliyorum… Daha doğrusu dinlemeye doyamıyorum. O ne kıvrak ritim, o ne sıcak notalar, o ne muhteşem kültür, o ne güzellik ya Rabbim, o ne büyüleyici seda…

Bu kez, bir hoca kimliği ile asistanlarımın ve hekimlik mesleğine atılmayı planlayan öğrencilerin, psikiyatriyi uzmanlık alanı olarak seçmek isteyen kardeşlerimin ve de genel kamuoyunun “İyi psikiyatrist nasıl olur?” şeklindeki talebini karşılamak istiyorum.

Ülkemizdeki bilimsel durum vaziyetlere bakınca görüyoruz ki; tarihin derinlerinde yaşanan, son derecede parlak, dönemlere karşın bilimsel gelenek sekteye uğramıştır. Bir çokları bunun sebebi olarak dinimizi ileri sürmektedir. Oysa İbni Sina’lar, Mimar Sinan’lar orada dururken bunun doğru olduğuna şahitlik edemeyeceğim.

İri yapılı genç adamı babası kolundan tutup bana getirmişti. Belli ki, her şeyin değişeceğini, normalleşeceğini ümit etmişti. “Sizinle, önce yalnız görüşebilir miyiz?” diye sordu.

Altmışlı yılların ortasında, bütün dikkatin anne ve babanın üzerinde olduğu yaşlar. Anadolu’nun bir ilçesindeyiz. Güzeller güzeli Afşin’de. Maraş’tan öteye sıradağların ardında…

Onunla sohbet yaz akşamlarında Akdeniz sahillerinde muhabbet gibiydi. Dünyada kimsemin kalmadığı, acımasızca aşağılandığım ve dışlandığım zamanlardı. Öyle bir zamanda tanıştık. Kader hakkında fikirlerini almak üzere yaşadığı şehre gittiğimde tek başına, ayağında eski bir şalvarla beni karşıladı. Hava alanı çıkışında bir an öylece bakıştık. İkimiz de garibandık. Öyle bir akış vardı ki bakışında, sevda yüklü kervanlar o yükü taşıyamazdı.

Paranın idaresi bir boyutuyla bir psikoloji, bir eğitim, bir kültür meselesidir. Eğitim, yol gösterme yoluyla olmaktadır. O nedenle belki kolayca tahmin edilebilecek noktalarda, küçük bir katkım olur beklentisi ile bu yazıyı kaleme almış durumdayım.

Şarkılarını defalarca ve defalarca dinleyenlerden bir psikiyatrist olarak, dün gece izlediğim Müslüm Baba filminden sonra bu yazıyı kaleme almaya karar verdim. İnsan ruhundan iyi kötü anlayan birisi olarak bunu bir vazife bildim. Bir yandan da benden daha iyi yapacakları kışkırtmak istedim…

Hani şu anda şişeden çıksa ve sorsa “Dünyanın gelmiş geçmiş en iyi yazarı olmak isterim.” derdim. Başka türlü nasıl anlatılabilir ki bazı duygular. Nasıl anlatayım bilmem ki… 36 yaşında kanserden ölümü.

Gece yarısı, dolunay, sessizlik, yalnızlık, ay ışığı ile parlayan beyaz badanalı bir duvar, uzaklardan gelen köpek sesleri, boş bir arazi ve geniş bir meydan… Hava ısısı ne sıcak, ne soğuk. Yer yer hafif yaprak çıtırtıları.

Aile hayatlarını sorgulamak üzere muayenehaneye gelen o kadar çok çift var ki!… Bu güne dek onları “ben çift terapisinden anlamam!” diyerek konuyla yakından ilgilendiğini duyuran meslektaşlara ve psikolog dostlara yönlendirmişimdir. Ancak bugünden itibaren durum biraz değişecek galiba. Neden mi? Birçoğunuzun zaten bildiğine inandığım, çok basit bir formül keşfettim de ondan… Çocuklar gibiyim. Sevinçli.

Barselona’da sıcak bir yaz. Öğlen sıcağı. Ve ayakkabımın tabanı sizlere ömür. Yeni bir ayakkabı için para yok. Zaman kısıtlı. Toplantıya yetişmem lazım. Anlayacağınız durum vahim. Sokaklar ufak kafelerle cıvıl cıvıl. Mecburen oracıkta bir sandalyeye iliştim. Düşüncelerdeyim. Şansıma küfürlerdeyim.