Özgün Felsefi Psikiyatrik Aforizmalar

Hani şu anda şişeden çıksa ve sorsa “Dünyanın gelmiş geçmiş en iyi yazarı olmak isterim.” derdim. Başka türlü nasıl anlatılabilir ki bazı duygular. Nasıl anlatayım bilmem ki… 36 yaşında kanserden ölümü.

Gece yarısı, dolunay, sessizlik, yalnızlık, ay ışığı ile parlayan beyaz badanalı bir duvar, uzaklardan gelen köpek sesleri, boş bir arazi ve geniş bir meydan… Hava ısısı ne sıcak, ne soğuk. Yer yer hafif yaprak çıtırtıları.

Aile hayatlarını sorgulamak üzere muayenehaneye gelen o kadar çok çift var ki!… Bu güne dek onları “ben çift terapisinden anlamam!” diyerek konuyla yakından ilgilendiğini duyuran meslektaşlara ve psikolog dostlara yönlendirmişimdir. Ancak bugünden itibaren durum biraz değişecek galiba. Neden mi? Birçoğunuzun zaten bildiğine inandığım, çok basit bir formül keşfettim de ondan… Çocuklar gibiyim. Sevinçli.

Barselona’da sıcak bir yaz. Öğlen sıcağı. Ve ayakkabımın tabanı sizlere ömür. Yeni bir ayakkabı için para yok. Zaman kısıtlı. Toplantıya yetişmem lazım. Anlayacağınız durum vahim. Sokaklar ufak kafelerle cıvıl cıvıl. Mecburen oracıkta bir sandalyeye iliştim. Düşüncelerdeyim. Şansıma küfürlerdeyim.

Dile kolay 30 yıllık hocalık geçmişim var. Zaman içinde değişmek kaydıyla, ortalama her yıl 650 öğrenci yetiştiren bir kurumda, Cerrahpaşa’da hocalık. Gerçek bir ayrıcalıktır. Bunu derken afaki bir iddiada bulunmadığımı şöyle ifade edeyim. TÜİK verilerine göre şu anda ülkemizde yaklaşık 140.000 hekim aktif olarak çalışıyor.

Bu yazıyı elektrofizyolojiye gönül vermiş ve alanın ciddi dergilerinden “Clinical EEG and Neuroscience” dergisinin yardımcı editörü sıfatıyla ve ülkemizde konuya emek verenlere teşekkür mahiyetinde kaleme alıyorum.

Bu kez bir psikiyatrist, bir hoca, bir baba, bir yurttaş sorumluluğu ile yazmak istiyorum. Ülkemizdeki duruma dair fikirlerimi aktaracak ve daha parlak fikirlere yol açmak isteyeceğim.

Gurbet ellerde, yüz metre ilerden benzin pompacısı ile aynı milletten olduğunu anlayabilmek… Ney sesinden etkilenip derinlere dalarken, viyolonselden hatıraları sökün etmesini ummamak. Milli maçlarda heyecandan yerinde duramamak. Aynı milletten olduğunuz için dışlanmak. Aynı dilden anlamak. Aynı atalara dede demek, nine demek. Çanakkale’de Conk bayırında tüyleri diken diken olmak. Misafirperver olmak. Konuklara zorla yedirmek. Acı eşiği yüksek olmak. Sabırlı olmak. Belirli bir millete mensup olmak… Ulus olmak. Türk olmak.

Toplumların kadınlara verdiği roller, onların yeteneklerini ve beceri kazanmalarını etkiler. Birçok kültürde kadının başlıca görevi çocuk yetiştirmektir.

Her şeyi anında anlamak mümkün müdür?! Değil mi ki, iki sıradan satranç oyuncusunun hamlelerini anlamak bile çoğu zaman zordur, hele bir de usta iseler neredeyse imkânsız… Vezir fedasına dek uzanan, görünürde acımasızlıklar, aptallıklar…

Bilgisayar kavramını ilk duyduğumda orta ikideydim. 1974 civarları… Bizim Mustafa Tigrek’ten duymuştum. Abisi ODTÜ’de öğrenci idi. Delikli, kare şeklinde bir takım kâğıtlar gösterip bilgisayarla ilişkisini anlatırdı.

Bir ömre neler de sığarmış dersiniz ama aynı anda ömre sığmayan hayallere dalmış gidersiniz. Zaten her şey varmış bu dünyada, ama aynı zamanda hiçbir şey yokmuşa gelirsiniz.