Özgün Felsefi Psikiyatrik Aforizmalar

Barselona’da sıcak bir yaz. Öğlen sıcağı. Ve ayakkabımın tabanı sizlere ömür. Yeni bir ayakkabı için para yok. Zaman kısıtlı. Toplantıya yetişmem lazım. Anlayacağınız durum vahim. Sokaklar ufak kafelerle cıvıl cıvıl. Mecburen oracıkta bir sandalyeye iliştim. Düşüncelerdeyim. Şansıma küfürlerdeyim.

Dile kolay 30 yıllık hocalık geçmişim var. Zaman içinde değişmek kaydıyla, ortalama her yıl 650 öğrenci yetiştiren bir kurumda, Cerrahpaşa’da hocalık. Gerçek bir ayrıcalıktır. Bunu derken afaki bir iddiada bulunmadığımı şöyle ifade edeyim. TÜİK verilerine göre şu anda ülkemizde yaklaşık 140.000 hekim aktif olarak çalışıyor.

Bu yazıyı elektrofizyolojiye gönül vermiş ve alanın ciddi dergilerinden “Clinical EEG and Neuroscience” dergisinin yardımcı editörü sıfatıyla ve ülkemizde konuya emek verenlere teşekkür mahiyetinde kaleme alıyorum.

Bu kez bir psikiyatrist, bir hoca, bir baba, bir yurttaş sorumluluğu ile yazmak istiyorum. Ülkemizdeki duruma dair fikirlerimi aktaracak ve daha parlak fikirlere yol açmak isteyeceğim.

Gurbet ellerde, yüz metre ilerden benzin pompacısı ile aynı milletten olduğunu anlayabilmek… Ney sesinden etkilenip derinlere dalarken, viyolonselden hatıraları sökün etmesini ummamak. Milli maçlarda heyecandan yerinde duramamak. Aynı milletten olduğunuz için dışlanmak. Aynı dilden anlamak. Aynı atalara dede demek, nine demek. Çanakkale’de Conk bayırında tüyleri diken diken olmak. Misafirperver olmak. Konuklara zorla yedirmek. Acı eşiği yüksek olmak. Sabırlı olmak. Belirli bir millete mensup olmak… Ulus olmak. Türk olmak.

Toplumların kadınlara verdiği roller, onların yeteneklerini ve beceri kazanmalarını etkiler. Birçok kültürde kadının başlıca görevi çocuk yetiştirmektir.

Her şeyi anında anlamak mümkün müdür?! Değil mi ki, iki sıradan satranç oyuncusunun hamlelerini anlamak bile çoğu zaman zordur, hele bir de usta iseler neredeyse imkânsız… Vezir fedasına dek uzanan, görünürde acımasızlıklar, aptallıklar…

Bilgisayar kavramını ilk duyduğumda orta ikideydim. 1974 civarları… Bizim Mustafa Tigrek’ten duymuştum. Abisi ODTÜ’de öğrenci idi. Delikli, kare şeklinde bir takım kâğıtlar gösterip bilgisayarla ilişkisini anlatırdı.

Bir ömre neler de sığarmış dersiniz ama aynı anda ömre sığmayan hayallere dalmış gidersiniz. Zaten her şey varmış bu dünyada, ama aynı zamanda hiçbir şey yokmuşa gelirsiniz.

Eğitim sisteminin özü olayların ardındaki gerçekleri açıklamak, anlamak ve daha sonra da anlatmaktır… İşte bunlar, temel eğitim, ön lisans ve yüksek lisansa esastır…

Ah nerede o adını aklıma yazdığım fizik hocalarım, oysa tarih denildiğinde hep bocalardım.

Henüz bıyıklarımız terlememişti. Atilla önde ben arkada ilerliyorduk, ancak keçi geçer bir patikada durduk. Atilla köy çocuğu idi. O yolları ezbere bilirdi. Çam ağacının köküne basıp karşıya zıplayıverdi. Benim için ne ilerlemek ne de geriye dönmek mümkündü.