Serçeler dosttur, umuttur, sevgidir, muhabbettir!

Serçeler ne de sevecen şeylerdir, bilir misiniz? Ben çok iyi bilirim!

Tanışıklığımız altmış yıl öteye gider ama muhabbetimiz o kadar uzak sayılmaz.

Washington, Bethesda, NIH… Yalnızlık, yapayalnızlık çağrıştırır hep bana. Çok zor zamanlardı. Yoksulluk, açlık seviyesinde. Neredeyse kıvrılıp barınacak bir köşe bile yok. Konuşacak, dertleşecek bir Allah’ın kuluna muhtaç zamanlar. Demli çay kokusuna hasret sabahlar. Kar, buz içinde soğuğun dehşetini kemiklerimde hissettiğim, bir eskimiş kahverengi deri montla geçen mevsimler.

Öyle dört mevsimdi ki, hayata sadece ve ancak birkaç dala sarılarak tutunmak nedir, bana öğretti. Bugün anlıyorum ki o dalların kökü çok derindeydi. Güvenilir, sapasağlam… Başta eşim, Ayşe’m, dostum Baki Türkoğlu… Minnetle…

Onlardan öyle birisi daha vardı ki, laboratuvar mı desem, işkence odası mı desem; çalışmaya zorunlu olduğum yerin masaüstünde tek bir resmiyle bana “üzülme babacığım, bak ben buradayım!” diyen canımdan öte kızım, Zeynep’imdi o.

Ve birkaç yoldaş; Mr. Buck, Hakan Yöney ve serçeler…

Washington zamanlarımda, kara günlerde birer umut ışığı idiler. Mr. Buck, her öğlen bir elma ya da portakal getirir paylaşırdı, bir parti satranç oynama karşılığında… Yaşlı adam. Çok önemli bir bilim insanıydı. Ömrünü ateş böcekleri ve ATP ilişkisine harcamıştı. Kim bilir Nobel adayı olabilecek bir büyüklük.

Birkaç defa evine davet etmişliği vardı. Karısı, kızı, kendisi ve benimle briç karesi kurmuştuk. Açlıktan karnım guruldamıştı da o sessizlikte utanç içinde kıvranmıştım. O ise gayet nazikçe bir iki atıştırmalık ikram etme inceliğini göstermişti.

Bir defasında da İngilizcemin yetersizliğini de hesaba katıp eski bir İncirlik görevlisi Amerikan askerinin Türkçeye hâkim dul eşini de davet etmişti. O akşam beni arabasıyla getirip götürmüştü. Menüde ne vardı biliyor musunuz? Kuru-pilav ve turşu… İzin alıp lavaboya gitmiş ve iki gözümden akan göz yaşlarımı tutamamıştım. O güzel insanlardan yürekten etkilenerek… Hakan mı? Kalacak yer bulamadığım koca şehirde bana evini açmıştı. Çokça dertleşmiştik.

Öyle birileri daha vardı ki, işte dost serçeler onlardı. Hiç sektirmeden her sabah, sevinç ve umut saçarak cıvıldaşırlardı. Günün diğer saatlerinde ise, dikkat verdiğim her zaman hemen oracıkta oluverirlerdi.

İşte öylece geldi geçti günler.

Bugüne taşıdığım şeylerden bazıları ise aç, evsiz, soğukla savaşan insanlara dair hemhal olma yeteneği, ki en sevdiğim özelliklerimdendir hasbelkader.