Depresyon bazen de faydalı hakikatlere yolculuktur!

Depresyon, her zaman amansız bir sorun değildir. Hatta bazen gerçeği yakalamak için fırsatlar da sunar.

İnsan kendini yetersiz, güçsüz ve zayıf hissettiğinde ve ardından gelen, süreci sorumlu tuttuğu hırsları nedeniyle suçluluk duyduğunda, işte tam da gerçeğin resmini görmeye başlamış demektir.

Gerçeğin bir adım sonrası, depresyon yaşarken bile kâinatta aslında yalnız olmadığı ve daha da önemlisi sahipsiz olmadığını görmektir.

Bütün mesele, çıkış yolu bulabilmektedir. Eğer süreç mental işlevleri eylemsiz hale getirecek kadar şiddetli veya uzun sürmemişse, şöyle düşünenler tünelin ucundaki aydınlığı görüp yüreklerinin bir yerinde sevinçli bir “pırpır” algılarlar. O düşüncenin temeli; az önce belirttiğim gibi, sahipsiz olmadığımızı anlamak ve kabul etmektir.

O sahip ki, kâinatta her şeyin birbiriyle bağlantısını tesis edecek boyutta aşkın bir güçtedir. Dikkatinizi çekerim, “kâinat” dedim ve “her şey” dedim! Yine o sahip ki, zıtlar her zaman beraber var iken o bizlere daima hayırlı olanı galebe çalmaktadır!

Bu açıdan bakınca, kendini büyük görme eğilimi taşıyanların çok zor anlar yaşayacağını gözlemek sürpriz olmayacaktır.

“Ben bu hallere düşecek insan mıydım?” Çok feci bir başlangıç olsa gerekir bu açı… Sonunda öz kıyım (intihar) fikri, ya da eylemi hemen oracıkta, kapıda bekler.

Kırk yıllık hekim olarak gözlemim o dur ki; geç kalmadan yapılacak girişim, hızlı kavrayış geri dönüşü birazcık zor mental işlev bozuklularına yakalanmadan kurtuluş halinin varlığıdır.

Demek zamanında ve doğru tanı, doğru girişim hayati değer taşımaktadır.

Son zamanlarda mental işlevlerin ne yönde bozulduğunu tespitte ve bu sürecin yerinde tıbbi girişimlerle nasıl da düzeldiğini gösterme çabasındayım.

Ve eğer iddiam odur ki; işlevler ve uzun ya da şiddetli süren depresyonun yol açtığı normalden sapmalar düzelirse ilaç kullanımına nokta koymak gerekmektedir.

Sonuçta şöyle diyorum; depresyon dermansız bir dert değildir! Hatta bazen, bazı insanlar için dermanın ta kendisidir!