Abdullah dedem ve ben

Abdullah dedem ve ben… Doğuştan olgun insanlar vardır. Diğerlerine ışık tutar sessizce. Adeta karanlık ve deli dalgaların arasından sıyrılıp sıcaklık ve güven ışıyan deniz fenerleri gibi. İşte dedem öyle bir insandı. O kadar çok anı var ki onunla ilgili ama bitmemiş hiç bir hesap olmaksızın. Maraş’ta yaşadığımız sokağa adını vermiştir. Yörükselim Mahallesi Başkonuş Sokak. Ah o sokak… Ve anılar sökün ediyor ruhuma şu an. Aklıma gelen anılardan birisi şudur: Sokağımız Alevi mahallesi ile sınır idi. Bir ucunda bir Alevi dedesi saz yapar satardı. O dükkanın ve taze oyulmuş o sanat eseri sazların yaz sıcağı ile dolu enfes kokuları hala burnumdadır. Sekiz ya da dokuz yaşımda idim. Kendime bir saz almak için yüreğim yanıp tutuşuyordu. Hatırlamıyorum kaç para idi saz o zamanlarda… Ve fakat iyi bilirim bende sadece sokakta satılan külahı 25 kuruşluk dondurmaya yetecek para vardı. Dedem bir ziraat teknisyeni idi. Yoksul Başkonuş orman köyünden çıkmış kendi bileğinin hakkı ile ta Adana’da mektep okumuştu. Memurdu. Ama o parasının bereketine inanmazdınız. Görece kalabalık bir ailenin yemesi, içmesi, gezmesi, teyzelerimin okuması falan mucize gibi bir şeydi o paraya sığan. Yapabileceğim tek şey ondan borç almaktı. Peki ya geri ödemenin yolu ne olacaktı? Çareyi bulmuştum. Evimiz, yani dedemin evi hastaneye yakındı. Bir de küçük bir ambarı vardı. Dedemden alacağım borç ile halden karpuz alıp ambara yığacak, sonra da hastane bahçesinde bekleyenlere dilim-dilim satacaktım. Elde edeceğim karla saz alacak artan parayla da borcumu ödeyecektim. Uzun etmeyeceğim, sevgili ve biricik dedem projeyi beğenmiş, büyük bir titizlikle desteklemişti. Sonuç tam bir başarı idi. Bana duyduğu saygı, güven ve o derin sevgi… Kendimi tutmakta zorlandığım bir andayım burada, gözlerimde iki damla yaşla. Dedem ve ben… Nur içinde yat e mi sen. Tam bir Cumhuriyet çocuğu idi o. Aydın, özverili, ümitli ve cesur. Bana empoze ettiği değerlerin hatırına anmak ve o sıcak duyguları sizlerle paylaşmak istedim bu kez. Kim bilir, bu öykü belki hala aramızdan birilerine ışık tutar ümidiyle…