Suçluyu anlamak

Suçluyu anlamak… Peki suç nedir: “Suç, yanlış ya da zararlı olduğu için yasaklanan ve bazı durumlarda cezalandırılan davranış. Hukuki anlamda suç, bir toplumdaki hukuki kurumlar tarafından ceza veya güvenlik tedbiri yaptırımına bağlanmış fiildir. Suçu gerçekleştiren kişiye suçlu denir.”

Psikolojik açıdan bakarsak, her ne oluyorsa, insan kontrolden çıkıverdiğinde oluyor.

Baştan çıkarsınız ve libidinal -cinsel-, engelle karşılaşırsınız ve agresyonel -öfke- ile ilintili suç batağında buluverirsiniz kendinizi. Suç anı ilginçtir. Yaptığınız işin nelere mal olacağını düşünemez haldesinizdir. Gücünüzü yedi düvele duyurmak istemektesinizdir. Kas gücü, cinsel güç, beyin gücü, fark etmez. “Sen güçlüsün!”, “göster gücünü!” diyen bir sestir sizi baştan çıkaran, ya da “sen bir hiçsin!” diyen bir ses, bir jesttir sizi öfkeden kudurtan… Herkesin bir suç eşiği olduğuna inanırım. İrili ufaklı, kendimizden bile sakladığımız suçlarımızdan söz ediyorum. Yani bence suçsuz insan yoktur diyorum. Ama suçlayan insan çoktur diye ekliyorum. En büyük suç işleyenlerimizin de en büyük ahlak zabıtaları olduğumuzu biliyorum.

İnsan kendini suçlu hissetmeye görsün, bir kısır döngüdür başlar. “Hani güçsüz değildin?”der aynı ses. “Al işte zayıfsın toplum karşısında, elin kolun bağlı… Takılacak prangayı bekler durursun. Güç bunu neresinde?” “Sen, var ya, yetersiz, yeteneksiz, güçsüz, çaresiz, kafasız, en kötüsü de vicdansız bir adamsın/kadınsın?”

İşte böyle anılarla doludur bilinçaltımız. Bizi yatalak eden!

Bence kırılma noktası güçlü olduğumuz yanılsamasından bir an önce çıkmakta gizlidir. İnanmamız gereken şey insanoğlunun ne kadar da zayıf olduğu ama bir o kadar da hırsla donatıldığı gerçeğidir.

Bilinçaltını temizlemeye gelince; kimimiz vardır suçu başkalarında arar: “Ben suçlu değilim odur suçlu olan!” der. Acaba kişilik sağlam mıdır? Diye düşünekalırsınız öyle bir fikrin sahibiyle ilgili. Kimimiz geçmişimizi suçlarken kimimiz gerçeği yakalarız. “Suçlu benim!” Der ve bağışlanmayı dileriz.

En tehlikelisini siz anladınız değil mi? Hani işlediği suçları bir güç ya da kahramanlık gösterisi olarak alanlar var ya, işte onlar asıl marazi olanlardır. Yoksa suç işlemekten doğal ne olabilir. Ayrıca affetmesini Tanrı çok iyi bilir.